Εκτός από πρώτη μέρα της άνοιξης και ημέρα του ύπνου, η 21η Μαρτίου είναι αφιερωμένη επίσης στην ποίηση. Για να τιμήσω, λοιπόν, κι εγώ την ημέρα, όπως πολλοί άλλοι μπλόγκερς, παραθέτω μερικά στιχάκια από το βιβλίο Ψ’ Ολυμπιάδα του Ανωνύμου:
Δεν πρόλαβα να ξυπνήσω και με πήρε τηλέφωνο ο φίλος μου ο Γιώργος. Η πρότασή του δεν σήκωνε αντιρρήσεις. Μάλλον θα έλεγα ότι ένιωσα σαν να με διέταξε (δεν έχω πάει ακόμα στρατό για να ξέρω, αλλά μάλλον κάπως έτσι πρέπει να είναι). Δεν πρόλαβα να το σκεφτώ και σε ένα δεκάλεπτο είχα κατεβεί για καφέ. Είχα να βγω και μέρες από το σπίτι…μη μουχλιάσουμε κι όλας. Τι το ήθελα, όμως ο δύσμοιρος! Μήπως δεν ήξερα τι θα συναντήσω; Ανθρώπους μίζερους, μια παραλία άθλια, διπλοπαρκαρισμένα πεζοδρόμια και οι αποχετεύσεις να βρωμάνε (άτιμε βιολογικέ, πότε θα τελειώσεις…ήμουνα νιος και γέρασα!). Μία ώρα κάθησα μόνο. Όσο και να με παρακαλούσε και να διαμαρτυρόταν, τον άφησα μόνο του και επέστρεψα γρήγορα στο σπιτάκι μου. Να μου λείπει τέτοιος καφές άλλη φορά. Κανένα μήνα θα κάνει να με ξαναδεί ο Γιώργος για καφέ. Δίπλα στο βώθρο, να τον πίνει μόνος του το fredo…
Σήμερα, μόλις σηκώθηκα από το κρεβάτι, ο πατέρας μου με ενημέρωσε ότι είναι η παγκόσμια ημέρα του ύπνου. Είπα να κοιμηθώ όλη μέρα αλλά θεώρησα ότι την είχα ήδη τιμήσει αρκετά, αφού ξύπνησα κατά τις 12:30. Θα κοιμηθώ και δύο ώρες το απόγευμα. Νομίζω ότι θα έχω κάνει το χρέος μου.
Μα ποιος χτυπά τέτοια ώρα την πόρτα; Και δεν είναι στο σπίτι και κανένας άλλος να του ανοίξει… Τέλος πάντων. Όποιος και να είναι θα βαρεθεί και θα φύγει.
Κοιτώ έξω από το παράθυρο και διαπιστώνω ότι ο καιρός έχει φτιάξει. Πότε έβγαλε ήλιο ούτε που το κατάλαβα. Αχ, θα ήθελα τώρα να είμαι σε μια παραλιακή καφετέρια αραχτός στον ήλιο να απολαμβάνω ένα fredo… αλλά ποιος σηκώνεται τώρα να παίρνει τους δρόμους και να αφήνει το ωραίο του το σπιτάκι. Άσε να καλοκαιριάσει πρώτα…και βλέπουμε.
Σας χαιρετώ από τη θαλπωρή του σπιτιού μου. Επιτέλους, μετά από τόσους μήνες, ανακάλυψα έναν αξιόπιστο και αποτελεσματικό τρόπο να επικοινωνώ με τον έξω κόσμο και με ανθρώπους που μπορούν να με καταλάβουν και που μπορώ κι εγώ να τους καταλάβω και να τους εκτιμήσω. Αρνούμαι να κυκλοφορώ συχνά έξω από το σπίτι. Ζω σε μια μικρή πόλη και έχω βαρεθεί όλους τους συμπολίτες μου. Δεν θέλω να βλέπω και να ξέρω κανέναν τους. Ή μάλλον θέλω να ξέρω ελάχιστους από αυτούς. Μπορώ όμως να τους βλέπω και σπίτι μου ή στα δικά τους τα σπίτια. Δεν έχω καμία ανάγκη να βλέπω συνεχώς τους ίδιους ανθρώπους στα ίδια μέρη την ώρα μάλιστα που ελάχιστα τους συμπαθώ. Μπορεί να είμαι υποχρεωμένος από πέρυσι που πήρα το πτυχίο μου να επιστρέψω, έστω και για λίγο, στον τόπο μου, δεν είμαι όμως υποχρεωμένος να συναντώ καθημερινά ανθρώπους μίζερους και χωρίς κανένα ενδιαφέρον για εμένα. Περνώ, λοιπόν, τον περισσότερο καιρό μέσα στο σπίτι κάνοντας πράγματα που μου αρέσουν, περιμένοντας να φύγω για να συνεχίσω τις σπουδές μου. Εδώ θα γράφω τις εμπειρίες από την καθημερινότητά μου και θα σχολιάζω ό,τι με ενδιαφέρει. Αν δε σας αρέσει φεύγοντας κλείστε την πόρτα.
HOME SWEET HOME 