Mobile blogging

Το βρίσκω λίγο αλλόκοτο. Να κάνεις ποστ με το κινητό… Δε θα είσαι καλά. Αν είχα τάμπλετ, ίσως. Από το κινητό, μόνο στο τουίττερ.

Η μύγα

Έτσι για την ιστορία να αναφέρω ότι κάποτε εκεί που καθόμουν και κοίταζα το ταβάνι μπήκε μέσα στο δωμάτιο μια μύγα. Η μύγα έφερε βόλτα όλα τα έπιπλα και κατάληξε να ξαποστάσει πάνω στη μύτη μου. Στην αρχή δεν έκανα καμία κίνηση για να τη διώξω, μη θέλοντας να ταράξω τη γαλήνια ηρεμία μου. Βέβαια, η μύτη είναι ευαίσθητο όργανο και η μύγα τη γαργαλούσε με τα μικροσκοπικά της πόδια. Ανεπαίσθητα το χέρι μου κινήθηκε να τη διώξει. Η γαλήνια ηρεμία μου μόλις είχε τελειώσει. Η μύγα έκανε μια βόλτα πάνω από το κεφάλι μου και αυτή τη φορά κάθισε στο μέτωπό μου. Δεν ξεμπερδεύεις εύκολα με μια μύγα, σκέφτηκα. Το χέρι μου έκανε πάλι την ίδια κίνηση για να διώξει τη μύγα και την κυνήγησε με ανοιχτή την παλάμη μου την ώρα που η μύγα έκανε τη δεύτερη περιστροφή της πάνω από το κεφάλι μου. Ατρόμητη η μύγα, μόλις το χέρι μου ξάπλωσε ξανά πάνω στο στήθος μου, επέστρεψε στην αρχική της θέση, πάνω στη μύτη μου. Όλη αυτή την ώρα όλα τα υπόλοιπα μέλη του σώματός μου παρέμεναν ακίνητα, προσπαθώντας να διατηρήσουν την γαλήνια ηρεμία μου. Τα μάτια μου εξακολουθούσαν να είναι καρφωμένα στο ταβάνι. Αυτή τη φορά το χέρι μου κινήθηκε με μεγαλύτερη αποφασιστικότητα κάνοντας αέρα πάνω από το κεφάλι μου για να παραμείνει η μύγα μακρυά μου. Πριν ξαπλώσει ξανά πάνω στο στήθος μου, έξυσε την μύτη μου, η οποία είχε ερεθιστεί από το περπάτημα της μύγας. Η μύγα, τρομαγμένη κάπως, κάθισε στην άκρη του κρεβατιού και τίναζε τα φτερά της. Με την άκρη του δεξιού μου ματιού, το άλλο ήταν ακόμα καρφωμένο στο ταβάνι, την είδα δειλά δειλά να περπατάει πηδηχτά και να με πλησιάζει ξανά. Αυτή τη φορά με ένα απότομο πέταγμα, ήρθε και προσγειώθηκε πάνω στα δάχτυλα του ποδιού μου. Περπάτησε από το μεγάλο δάχτυλο και συνέχισε κάτω από αυτό να κατευθύνεται στο πέλμα. Άλλο ένα ευαίσθητο σημείο. Τίναξα ελαφρά το πόδι κι αυτή με ένα μικρό πέταγμα βρέθηκε στην άλλη πατούσα. Τίναξα και τα δύο πόδια και έτριψα τα πέλματα μεταξύ τους για να φύγει το γαργαλητό και η φαγούρα που μου προκάλεσε η επίσκεψη του πτερωτού εντόμου. Η μύγα βρέθηκε στην συρταριέρα απέναντι από το κρεβάτι και αφού τίναξε έντονα τα φτερά της, πέταξε ξανά για την μύτη μου. Πλέον, δεν κοιτούσα καθόλου το ταβάνι, αλλά παρακολουθούσα τις κινήσεις της ενοχλητικής μύγας. Αστραπιαία αντέδρασα στην επίθεση της μύγας και άρχισα να τη διώχνω κουνώντας και τα δύο μου χέρια πάνω από το κεφάλι μου. Η γαλήνια ηρεμία μου ήταν πια οριστικά παρελθόν. Η μύγα, σαστισμένη, πέταξε μέχρι το φωτιστικό του ταβανιού και κρεμάστηκε από εκεί να κοιτάει το θύμα της. Ο κορμός μου είχε ανασηκωθεί ολόκληρος και την κοίταζα απειλητικά. Έξαλλος, σηκώθηκα από το κρεβάτι και άρπαξα ένα μπλουζάκι από την καρέκλα. Το ανέμισα προς το φωτιστικό για να τη διώξω από το καταφύγιό της. Αυτή πέταξε και έφερε μερικές βόλτες στο δωμάτιο μέχρι που στάθηκε πάνω στο τζάμι του παραθύρου. Πλησίασα αργά και αθόρυβα πίσω της και έφερα με προσοχή την παλάμη μου κοντά της. Μόλις με κατάλαβε σηκώθηκε να με αποφύγει, αλλά το πέταγμά της προς τα πίσω την έφερε πάνω στην παλάμη μου και η αμέσως φυγή προς τα εμπρός την έριξε ξανά πάνω στο τζάμι. Το χέρι μου την ακολούθησε αμέσως και την εγκλώβισε πάνω στην γυάλινη παγίδα. Έμεινα ακίνητος μερικά δευτερόλεπτα και την ένιωθα να κινείται νευρικά για να ξεφύγει. Σκεφτόμουν πώς θα ξεφορτωθώ οριστικά τον φτερωτό μπελά που χάλασε την γαλήνια ηρεμία μου. Να την ζουμπίξω και να την λιώσω πάνω στο τζάμι; Αηδιαστικό. Να την φυλακίσω και να την κλείσω σε μια γυάλα; Μπελαλίδικο και βασανιστικό. Προσεκτικά την έσυρα μέσα στην κλειστή γροθιά μου και με μια απότομη κίνηση την απελευθέρωσα έξω από το ανοιχτό παράθυρο. Επιτέλους, είχα απαλλαγεί από το φτερωτό τερατούργημα, χωρίς να επιβαρύνω το κάρμα μου! Με μια κίνηση πήδηξα στο κρεβάτι και ξάπλωσα στην ίδια θέση πριν διαταραχθεί η γαλήνια ηρεμία μου. Κάρφωσα τα μάτια μου ξανά στο ταβάνι και ένιωθα τις αναπνοές μου να γίνονται όλο και πιο αργές και βαθιές. Δε χρειάστηκε πολύ ώρα για να επανέλθει η γαλήνια ηρεμία μου. Μετά από λίγη ώρα και ενώ είχα έρθει σε κατάσταση ζεν, νιώθω κάτι γαργαλιστικό στις πατούσες μου. Δεν έδωσα σημασία μέχρι που άρχισε να γίνεται πιο ενοχλητικό. Τίναξα ελαφρά τα πόδια μου και με την άκρη του ματιού μου είδα δύο μύγες να κάνουν βόλτες πάνω από το κεφάλι μου…

Θέλω διακοπές

Ναι ναι ναι. Μετά από απουσία αρκετών μηνών, αγαπητό μου ιστολόγιο, είμαι και πάλι κοντά σου. Μη μου ζητάς να μείνω. Δεν ξέρω αν θα φύγω. Δεν ξέρω πόσο θα κάτσω. Είμαι σε χαλαρή διάθεση τις τελευταίες μέρες και σε θυμήθηκα κι εσένα.

Όχι, δεν είμαι σε διακοπές. Όχι ακόμα. Αν και η διάθεση είναι διακοπών και δεν σκοτώνομαι και στη δουλειά. Για την ακρίβεια, μετά βίας κάνω το οτιδήποτε. Από το γραφείο περνάω για πολύ λίγο, αν περνάω, και τα ραντεβού μου είναι ελάχιστα. Χρειάζομαι οπωσδήποτε μερικές μέρες να είμαι αλλού, να μην κάνω τίποτα και να μη σκέφτομαι τίποτα. Όχι, δεν σκοτωνόμουν στη δουλειά το τελευταίο διάστημα. Δε με κούρασαν οι υποχρεώσεις και οι έντονοι ρυθμοί εργασίας. Έχω κουραστεί ψυχολογικά. Χρειάζομαι να γεμίσω μπαταρίες για να επιστρέψω με περισσότερη όρεξη. Θέλω για μερικές μέρες να μη σκεφτώ καθόλου υποχρεώσεις, πελάτες, επαγγελματικά ραντεβού, εκκρεμότητες, το γραφείο.

Θέλω να κλείσω το κινητό και να το ανοίγω όποτε το χρειάζομαι για να τηλεφωνήσω. Θέλω να είμαι στην παραλία όλη μέρα, να διαβάζω λογοτεχνία, να κοιμάμαι και να λιάζομαι και το βράδυ να τα πίνω με φίλους στα μπαράκια. Να με ξεχάσουν όλοι και να τους ξεχάσω όλους για λίγες μέρες. Μια βδομάδα. Άντε δέκα μέρες το πολύ. Και μετά να επιστρέψω φορτσάτος και ορεξάτος για δουλειά. Γιατί, για να είμαστε και δίκαιοι, μ’ αρέσει η δουλειά μου.

Θα φύγω την επόμενη εβδομάδα για το νησάκι μου. Να βρεθώ με συγγενείς και φίλους. Γιατί δεν έχω φύγει ακόμα. Γιατί κατάφερα να έχω μερικές υποχρεώσεις και την επόμενη εβδομάδα. Γιατί οι εκκρεμότητες δεν τελειώνουν ποτέ. Αλλά, αφού το προγραμμάτισα, ό,τι και να γίνει, την επόμενη Τετάρτη το αργότερο εγκαταλλείπω κι εγώ την άδεια αυτή πόλη.

Αυτή την ώρα που γράφω, με διέκοψε τηλεφώνημα από τη γραμματεία του γραφείου μου. Μου έβαλαν δύο νέα ραντεβού για αύριο το πρωί. Όσο μένω εδώ, οι υποχρεώσεις αυξάνονται συνεχώς. Με γεωμετρική πρόοδο. Βέβαια, θα μου πεις, κλαιν οι χήρες κλαιν κι οι παντρεμένες. Έχεις τόση δουλειά σε περίοδο κρίσης, που όλος ο κόσμος κλαίγεται και ανησυχεί για το αύριο, και μας το παίζεις και δύσκολος. Όχι, παράπονο δεν έχω. Δόξα το Θεώ δε θα πω, γιατί δεν πιστεύω, αλλά θα πέσει φωτιά να μας κάψει αν είμαστε και αχάριστοι.

Και επιστρέφουμε στο θέμα μας. Διακοπές. Σε μια εβδομάδα κατεβάζω ρολά και δε με νοιάζει τίποτα. Πάω στο νησάκι μου να κάνω τα μπανάκια μου και να χαλαρώσω. Όχι πως εδώ δεν έχω κάνει μπάνια. Με έτοιμο μαύρισμα θα πάω. Και φυσικό, όχι από σολάριουμ. Που λες, έχουν πάρει φωτιά τα σολάριουμ τις τελευταίες μέρες. Στον τρίτο όροφο του κτηρίου που είναι το γραφείο μου, έχει σολάριουμ. Το ασανσέρ είναι μονίμως κολλημένο στον τρίτο. Ο κόσμος μπαίνει στο κτήριο μόνο για να μαυρίσει. Οι υπόλοιποι υπολειτουργούμε. Αλλά ο Σπιτόγατος δεν το χρειάζεται το σολάριουμ, έχει κάνει ήδη τα μπανάκια του και έχει πάρει το χρωματάκι του. Γιατί κάποιοι με περιμένουν στο νησί άσπρο σαν το γάλα. Θα εκπλαγούν. Εδώ οι βουλευτές μας, που σκοτώνονται στη δουλειά για να μας βγάλουν από την κρίση, τους βλέπω τις τελευταίες μέρες λίγο έως πολύ πιο σκουρόχρωμους. Εγώ θα είχα μείνει πίσω;

Τέλος πάντων. Δε θέλω να φλυαρίσω άλλο. Είχα σκοπό να βάλω και καμιά φωτογραφία καλοκαιρινή, κανένα βίντεο με μουσική διακοπών, αλλά βαριέμαι ακόμα κι αυτό να κάνω. Θα ανεβάσω φρέσκο υλικό από το νησί. Ή έτσι λέω τώρα. Μη το δένετε και κόμπο.

 

 

Ύπνος και ποίηση

Ημέρα αφιερωμένη στον ύπνο και στην ποίηση η σημερινή και τι άλλο πιο ταιριαστό από δύο ποιήματα με θέμα τον ύπνο. Το ένα του Καριωτάκη και το άλλο του Βρεττάκου. Τίτλος και των δύο, τι άλλο, «Ύπνος».

Θὰ μᾶς δοθεῖ τὸ χάρισμα καὶ ἡ μοῖρα
νὰ πᾶμε νὰ πεθάνουμε μιὰ νύχτα
στὸ πράσινο ἀκρογιάλι τῆς πατρίδας;
Γλυκὰ θὰ κοιμηθοῦμε σὰν παιδάκια
γλυκά. Κι ἀπάνωθέ μας θὲ νὰ φεύγουν,
στὸν οὐρανό, τ’ἀστέρια καὶ τὰ ἐγκόσμια.
Θὰ μᾶς χαϊδεύει ὡς ὄνειρο τὸ κύμα.
Καὶ γαλανὸ σὰν κύμα τ’ὄνειρό μας
θὰ μᾶς τραβάει σὲ χῶρες ποὺ δὲν εἶναι.
Ἀγάπες θὰ ‘ναι στὰ μαλλιά μας οἱ αὖρες,
ἡ ἀνάσα τῶν φυκιῶν θὰ μᾶς μυρώνει,
καὶ κάτου ἀπ’ τὰ μεγάλα βλέφαρά μας,
χωρὶς νὰν τὸ γρικοῦμε, θὰ γελᾶμε.
Τὰ ρόδα θὰ κινήσουν ἀπ’ τοὺς φράχτες,
καὶ θὰ ‘ρθουν νὰ μᾶς γίνουν προσκεφάλι.
Γιὰ νὰ μᾶς κάνουν ἁρμονία τὸν ὕπνο,
θ’ ἀφήσουνε τὸν ὕπνο τοὺς ἀηδόνια.
Γλυκὰ θὰ κοιμηθοῦμε σὰν παιδάκια
γλυκά. Καὶ τὰ κορίτσια τοῦ χωριοῦ μας,
ἀγριαπιδιές, θὰ στέκουνε τριγύρω
καί, σκύβοντας, κρυφὰ θὰ μᾶς μιλοῦνε
γιὰ τὰ χρυσὰ καλύβια, γιὰ τὸν ἥλιο
τῆς Κυριακῆς, γιὰ τὶς ὁλάσπρες γάστρες,
γιὰ τὰ καλὰ τὰ χρόνια μας ποὺ πᾶνε.
Τὸ χέρι μας κρατώντας ἡ κυρούλα,
κι ὅπως ἀργὰ θὰ κλείνουμε τὰ μάτια,
θὰ μᾶς δηγιέται —ὠχρὴ— σὰν παραμύθι
τὴν πίκρα τῆς ζωῆς. Καὶ τὸ φεγγάρι
θὰ κατεβεῖ στὰ πόδια μας λαμπάδα
τὴν ὥρα ποὺ στερνὰ θὰ κοιμηθοῦμε
στὸ πράσινο ἀκρογιάλι τῆς πατρίδας.
Γλυκὰ θὰ κοιμηθοῦμε σὰν παιδάκια
ποὺ ὅλη τὴ μέρα ἐκλάψαν καὶ ἀποστάσαν.

Κ. Γ. Καριωτάκης, Ύπνος

Πάνω στο λόφο σού ‘στρωσα πευκοβελόνες
κι έριξα πάνω τους αχτίδες ήλιου κι από πάνω
σου ‘στρωσα ένα χαμόγελο να μην κόβεται το κορμί σου.

Κι είπα στο χρόνο να μη σε ξυπνήσει.
Ή, πιο καλά, να σε ξυπνήσει όσο μπορούσε αργότερα,
γιατί πολλές φορές τα πράγματα γίνονται μια φορά
κι ας είναι οι μέρες όλες ίδιες και ο ήλιος αιώνιος.

Νικηφόρος Βρεττάκος, Ύπνος

Ευτυχισμένο το 2011

Καλή Χρονιά σε όλους!!

Από Κυριακή σε Κυριακή

Τελικά, καθιερώθηκε. Γράφω κάθε Κυριακή. Τις Κυριακές είμαι χαλαρός, τότε γράφω. Από το ολότελα… Η δουλειά βλέπεις δε μου αφήνει χρόνο καθόλου. Και ακόμα περιμένω να πάρω λεφτά από δουλειές που έκλεισα. Δεν πειράζει, λέω, θα τα πάρω όλα μαζεμένα. Και είχα και μήνυμα από τη σπιτονοικοκυρά που μένει επαρχεία: «Θα σε παρακαλούσα το ενοίκιο να μπαίνει τις πρώτες μέρες του μήνα. Ευχαριστώ«. Δεν απάντησα. Θα πάρει δύο ενοίκια μαζεμένα, άχνα δε θα βγάλει. Τώρα που το σκέφτομαι, αν τα πάρω μαζεμένα όλα μέχρι αρχές Οκτώβρη, να της βάλω και το Νοέμβρη για να βγάλει τελείως το σκασμό. Τουλάχιστον, από μένα θα πληρωθεί. Αν έκανα δουλειά της γενιάς μου, των 700 ευρώ (που τώρα έγινε πια των 592 ή κάτι τέτοιο), σίγουρα θα αντιμετώπιζα πλέον την απειλή της έξωσης. Μάλλον, θα είχα επιλέξει την λύση της συγκατοίκισης ή της φυγής στην επαρχία. Απορώ που κάποιοι επιμένουν να δουλεύουν για φραγκοδίφραγκα και δε σηκώνονται να φύγουν να πάνε στα χωριά τους, που και περισσότερες προοπτικές να μην έχουν, σίγουρα θα έχουν λιγότερα έξοδα. Και θα μου πεις, κι εσύ από επαρχεία είσαι, γιατί δε φεύγεις; Γιατί να φύγω; Μια χαρά δουλειά έχω. Μπορεί να περνάω τα ζόρια μου μέχρι να στρώσει η δουλειά και να έχω την καβάτζα μου, αλλά σίγουρα δεν περιμένω να ζήσω από ένα μισθό πείνας ούτε ζω με το άγχος της απόλυσης και της ανεργίας.

Αλλά ας αφήσουμε τη δουλειά Κυριακάτικα (παρότι έχω και σήμερα ραντεβού). Όταν χαλαρώνω θέλω να σκέφτομαι ευχάριστα πράγματα. Όπως, το Παρίσι που θα πάω τον Οκτώβρη. Μετράμε μέρες πλέον. Τελικά, πάντα πρέπει να έχεις κάτι να περιμένεις. Μικρούς σταθμούς που σπάνε σε κομμάτια την καθημερινότητα και γεμίζουν με προσμονή το μυαλό σου για να αντέχεις στις δύσκολες στιγμές της δουλειάς σου. 13 Οκτώβρη, λοιπόν, είναι η μέρα που περιμένουμε με ανυπομονησία. Βέβαια, στο γραφείο ακόμα δεν έχω πει τίποτα. Θα το ανακοινώσω μάλλον αυτή τη βδομάδα και θα βρω και κάποιον να «φορτώσω» τα επείγοντα.

Μέχρι τότε, δουλειά και πάλι δουλειά! Έτσι δεν είπαμε ότι θα βγούμε από την κρίση; Μάλλον, από την κρίση θα βγούμε ούτως ή άλλως. Το πότε και το πώς είναι το ζητούμενο. Και σίγουρα δε θα είναι το ίδιο για όλους. Γιατί υπάρχουν και πολλοί άνθρωποι που δεν αντιλαμβάνονται καμία διαφορά με την προ κρίσης εποχή. Αλλά και αυτοί ανήκουν σε δύο κατηγορίες. Είναι αυτοί που και πριν ζούσαν στο όριο της φτώχειας, οπότε η κρίση καθόλου δεν άλλαξε την κατάστασή τους, και είναι και αυτοί, που όση απώλεια εισοδήματος και να έχουν, πάλι θα περνάνε καλά χωρίς να σκέφτονται πόσα θα ξοδέψουν. Οι υπόλοιποι, θα πρέπει να οπλιστούμε με υπομονή, καλή διάθεση και όρεξη για δουλειά και δημιουργία. Ας μην ξεχνάμε ότι η κρίση είναι ευκαιρία. Ας την αρπάξουμε, λοιπόν, από τα μαλλιά!

Workaholic

Μέση διάρκεια ημερήσιας εργασίας: 11 ώρες

Εργάσιμες ημέρες: 6

Ώρα έναρξης βραδινού ύπνου: όλο και πιο νωρίς. Μπορεί και πριν τις 11.

Ώρα αφύπνησης: όλο και πιο νωρίς, επίσης. Μπορεί και πριν τις 7 το πρωί (χωρίς ξυπνητήρι)

Πλέον η κοινωνική μου ζωή περιορίζεται κυρίως τις Κυριακές. Βραδινή έξοδος; Δε θυμάμαι την τελευταία φορά που βγήκα βράδυ. Μάλλον, ήταν ακόμα Αύγουστος και περιορίστηκε σε θερινό σινεμά. Παρασκευές, δε βγαίνω, είμαι πτώμα από τη δουλειά και συνήθως έχω δουλειά το Σάββατο το πρωί. Για Σαββατόβραδο, ούτε λόγος. Πέρα από το ότι νυστάζω από τις 11, σιχαίνομαι να βγαίνω τα Σάββατα. Αν και, όπως πάει το πράγμα, σε λίγο τα Σάββατα θα μοιάζουν με Πέμπτες, από την αφραγκειά που θα έχει ο κόσμος.

Κι ενώ η αγορά στεγνώνει από ρευστό και η ανεργεία χτυπάει κόκκινο, εγώ το έχω ρίξει στη δουλειά. Τελικά, είναι ο μοναδικός τρόπος για να αποφύγεις το αίσθημα μιζέριας που έχει κατακλείσει την ελληνική κοινωνία τους τελευταίους μήνες. Και βέβαια, ο μοναδικός τρόπος για να επιβιώσεις μέσα από την κρίση. Η οποία κρίση, εδώ που τα λέμε, κάθε άλλο παρά οικονομική είναι, αλλά δε θα επεκτεθώ αυτή τη στιγμή, γιατί προέχει να εκθέσω το προσωπικό μου δράμα.

Και ενώ η δουλειά γεμίζει το χρόνο μου, αυξάνει την αυτοπεποίθησή μου, ικανοποιεί την ανάγκη μου για κοινωνικοποίηση και πολλά άλλα, η τσέπη μου εξακολουθεί, αγαπητέ μου αναγνώστη, να είναι άδεια. Εκείνα τα λεφτά που την προηγούμενη Κυριακή λέγαμε ότι θα έπαιρνα τη βδομάδα που μας πέρασε; Ε, ακόμα τα περιμένω. Και δεν πρόκειται να τα δω πριν το τέλος αυτής που μας έρχεται. Μπορεί να πάει και τη μεθεπόμενη, δηλαδή τώρα που το σκέφτομαι.

Αλλά δεν απελπιζόμεθα. Η θεραπεία είναι μία. Εργασιοθεραπεία. Είπαμε, μας ανεβάζει το ηθικό, ξεχνάμε όλα τα υπόλοιπα (μαζί και την αφραγκειά μας), και αυξάνουμε τις πιθανότητες για περισσότερα έσοδα.

Και μιας και είναι Κυριακή, η μοναδική μέρα που δε δουλεύω (ακόμα, γιατί και σήμερα θα μπορούσα να έχω ραντεβού) ας χαλαρώσουμε και ας βγούμε στους δρόμους και τις πλατείες της πόλης με φίλους. Και όχι, όσο και να ανέβει η θερμοκρασία, σε παραλία δε θα πάω. Έχουμε βγει από τους καλοκαιρινούς ρυθμούς πλέον και δεν επιτρέπονται πισωγυρίσματα στην ψυχολογία μας.

ΥΓ1: Τις τελευταίες ημέρες στο γραφείο κάνουμε σεμινάρια διαχείρισης χρόνου. Η χρησιμότητά τους στην περίπτωσή μου θα κριθεί από το αν θα μου δοθεί η δυνατότητα να αυξήσω τον ελεύθερο χρόνο μου κατά τη διάρκεια της ημέρας.

ΥΓ2: Την προηγούμενη Κυριακή πέτυχα τον στόχο μου. Βρήκα παρέα και πήγα στο James Joys. Φυσικά και δε μπορούσα να σηκωθώ από την καρέκλα μετά το φαγητό. Αντί σαλάτας, παραγγείλαμε ένα επίπλεον κύριο πιάτο. Μια κρεατόπιτα. Η σερβιτόρα ευγενικά άφησε να εννοηθεί ότι το θεωρούσε άρρωστο να φάμε σαν ζώα. Τα άδεια πιάτα την άφησαν άφωνη.

ΥΓ3: Σήμερα δεν έχει ούτε φωτογραφίες, ούτε βίντεο, ούτε λινκ. Στο επόμενο ποστ και βλέπουμε…

Η Κυριακή της αβεβαιότητας

Κανονικά σήμερα έπρεπε να βρίσκομαι στο Λουτράκι που η φίλη μου η Μ. βαφτίζει τα δίδυμα κοριτσάκια της. Αλλά ας όψεται η αφραγκιά μου. Πού θα πάει, όμως, αυτή τη βδομάδα θα πληρωθώ και όλα μου τα προβλήματα θα λυθούν! (λέμε τώρα…)

Πάντως. ό,τι και να να γίνει δε χάνουμε το κέφι και την αισιοδοξία μας. Σε ένα μήνα έχω ταξιδάκι. Πέντε μέρες στο Παρίσι! Κλεισμένα εισιτήρια και ξενοδοχείο. Θα μένουμε στη Rue de Rivoli, σε έναν από τους πιο διάσημους δρόμους, όχι μόνο του Παρισιού, αλλά όλου του κόσμου. Βέβαια, το ξενοδοχείο που βρήκαμε έχει ένα μικρό ελάττωμα. Δεν έχει ασανσέρ. Και το δωμάτιο θα βρίσκεται ή στον πέμπτο ή στον έκτο όροφο. Επίσης, από σχόλια επισκεπτών που διαβάσαμε, όλοι θεωρούν αρνητικό την έλλειψη ασανσέρ και τη στενή σκάλα, που δε χωράς να ανέβεις με τις αποσκευές σου. Από την άλλη, μας άρεσαν οι φωτογραφίες και το γεγονός ότι βρίσκεται σε ένα από τα πιο κεντρικά σημεία της πόλης και ακριβώς δίπλα από μετρό, καθώς επίσης σε ένα πολύ ζωντανό κομμάτι του Παρισιού. Τέλος πάντων, ωραία θα περάσουμε!

Τώρα θα με ρωτήσει κάποιος, πώς γίνεται σήμερα να μη μπορείς να πας μέχρι το Λουτράκι και να κανονίζεις ταξίδι στο Παρίσι για τον άλλο μήνα; Εύκολα. Το ότι σήμερα είμαι άφραγκος είναι ένα εντελώς τυχαίο γεγονός. Κανονικά θα έπρεπε να έχω πάρει τα λεφτά μου και να μη μιζεριάζω τώρα. Αλλά δεν περνάνε όλα από το χέρι μας. Οπότε ευχαριστημένοι είμαστε κι έτσι. Ευτυχώς χθες έβρεξε και κλείστηκαν όλοι σπίτια τους και δε χρειάστηκε να βγω να πάω κάπου. Σήμερα, δεν το βλέπω να βρέχει, αλλά μια ψύχρα την αισθάνομαι όσο να πεις. Μήπως αύριο χρειαστώ σακάκι στη δουλειά; Θα δούμε. Πάντως, δε μπορώ να τη βγάλω πάλι μέσα στο σπίτι και σήμερα. Κάτι πρέπει να κανονίσω. Βασικά, μου έχει λείψει να πάω να ξεκοιλιαστώ στο James Joys στο Μοναστηράκι. Ακροβατεί στα όρια του junk food, αλλά με μια gourmet νότα. Εντάξει, καμία σχέση με μεσογειακή διατροφή, αλλά έχει όμορφες αυθεντικές γεύσεις από την ιρλανδική και βρετανική κουζίνα. Αυτή που έχουν τέλος πάντων. Και με αυτό το φθινοπωρινό καιρό είναι ότι πρέπει το μέρος. Για να δούμε, θα ακολουθήσει κανείς ή θα μείνω με τη χαρά που το σκέφτηκα;

Αυτά για την ώρα. Σας φιλώ και να προσέχετε.

Γραφείο Κυριακάτικα;

Κυριακή πρωί και περιηγούμαι ασκόπως στο διαδίκτυο. Και πέφτω πάνω στο πιο ωραίο γραφείο που έχω δει ποτέ μου. Ένα γυάλινο γραφείο μέσα σε ένα δάσος κοντά στη Μαδρίτη.

Εδώ το βρήκα αυτό το γραφειάκι.

Και επειδή μου άνοιξε η όρεξη, βρήκα εδώ και αυτά τα πλωτά γραφεία που τα παίρνεις και τα δένεις σε όποια μαρίνα θες.

Και μετά βρήκα κι άλλο ένα γραφείο μέσα σε δάσος. Αυτό βρίσκεται στο Bedfordshire στην Αγγλία και σχεδιάστηκε από τους Nicolas Tye Architects για δική τους χρήση.

Μη μου πείτε ότι δε θα πηγαίνατε με κέφι σε ένα τέτοιο χώρο για να δουλέψετε.

Πάντως, τώρα που το σκέφτομαι, δεν είναι και το πιο φυσιολογικό πράγμα να κάθομαι πρωί Κυριακής να σκέφτομαι γραφεία και εργασιακούς χώρους. Παρεμπιπτόντως, σήμερα έχει και έκθεση βιβλίου στο Ζάππειο. Δε θα ήταν άσχημα μια βόλτα από κει και μετά περπάτημα προς Μοναστηράκι – Θησείο. Καλή ιδέα!

Και μερικές φωτογραφίες ακόμα, οι οποίες ελπίζω ότι δε θα σας κάνουν να μελαγχολήσετε όταν θα κάνετε συγκρίσεις με τον δικό σας εργασιακό χώρο.

Καλό μήνα!

Μπορεί να μπήκε ο Σεπτέμβρης, αλλά ακόμα δεν έφυγε το καλοκαίρι…

…αφιερωμένο σε όσους εύχονται «καλό χειμώνα«, όταν επιστρέφουν από τις διακοπές.